<span class="Apple-style-span" style="widows: 2; text-transform: none; text-indent: 0px; border-collapse: separate; font: 11px Verdana; white-space: normal; orphans: 2; letter-spacing: normal; color: rgb(0,0,0); word-spacing: 0px; -webkit-border-horizontal-spacing: 0px; -webkit-border-vertical-spacing: 0px; -webkit-text-decorations-in-effect: none; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 18px; font-size: 13px"> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>18 yaşında PKK'nın dağ kadrosuna katılan, 3 yıl önce terör örgütünden kaçan 'Polin' yaşadıklarını anlattı: Dağda tecavüze uğradım. Bu şekilde ailemin yanına dönemezdim. Dağda PKK, şehirde töre korkusu yaşadım...</strong></p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px">18 yaşında katıldığı terör örgütünden 3 yıl önce kaçan 'Polin' (29), kadın gözüyle dağı anlattı. 'Polin' Mersin'de doğmuş. Mardinli bir aşirete mensup. Okula gönderilmemiş. Erkek arkadaşının teklifiyle Kandil'e çıkan genç kız iki ayda okuma yazma öğrenmiş. Bir süre örgütün basın-yayın biriminde çalışmış. İşte 8 yıllık öyküsü:<br /> Erkek arkadaşımın teklifi üzerine Türkiye'den ayrıldım, ailemle iletişimi koparttım. İran'a gittik. Küçük bir gruba katılıp ideoloji eğitimi aldım.</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>ORADA BIRAKIP GİTTİ</strong><br /> <br /> Grupta tek kadın bendim. Erkek arkadaşım bırakıp gitti. Tek başıma kaldığımda adapte olmaya çalıştım ama başarılı olamadım. Beni işe yaramaz olarak görüyorlardı. Daha sonra Kandil'e, büyük bir grubun içine yolladılar. Orada daha fazla kadın vardı. Yaş ortalamamız düşüktü. 13-14 yaşında kız arkadaşlarım vardı. Okuma yazmayı öğrendim. Örgütün gazeteciliğini yapmaya başladım. Kadının yerini, silahlanmasını konu eden yayınlarda görev yaptım. Bazen köylere iner röportajlar yapardım.</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>ÖLÜMLERE ÜZÜLDÜM</strong><br /> <br /> Çok fazla iletişim kurmazdık. Bir kadının erkeklerle konuşması hoş karşılanmazdı. Jeneratörle çalışan bir televizyonumuz vardı. Günde bir kez haber saatinde televizyonu açardık. Örgütten biri öldüğünde de bir asker öldüğünde de aynı acıyı yaşadım. Çünkü gerçek suçlu onlar değildi. Kuralları belirlenmiş bir oyunun içinde kaybolmuş hayatlardık.</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>45 GÜN HAPİS YATTIM</strong><br /> <br /> Abdullah Öcalan'ın aleyhinde konuşmalar yapınca tutukladılar. 45 gün hapis yattım. Soruşturmamı bizzat Karayılan yürüttü. Üst düzey yöneticilerle sık sık karşılaşıyordum. Hep problem çıkardığım için çok soruşturmam oldu. İşkencelere maruz kaldım.</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>GERİ DÖNEMEZDİM</strong><br /> <br /> Korkusuzluğumu hem kendime hem çevreme ispatlamak için mücadele içerisindeydim. İlk darbeyi tecavüze uğrayarak aldım. O an sanki uçurumdan düşmüştüm. 6 ay adeta bitkisel hayat yaşadım. Geri dönmek istedim, imkansızdı, töre vardı. Bu halde aileme dönemezdim. Dağda PKK'nın şehirde törenin korkusunu yaşadım</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>İNTİHARA SÜRÜKLENDİ</strong><br /> <br /> Ortadoğu'da bir kadınsan, yaşamanla ölmen arasında fark yok. Dağda 14 yaşındaki bir arkadaşım bir erkekle konuştu diye intihara sürüklediler. Gözlerimin önünde tüfeğiyle kendisini vurdu. Sabaha kadar can veremedi. Yüzü gözümün önünden gitmiyor. İnlemelerini, 'Ne olur beni vur' diye yalvarışını unutamıyorum.'</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>TOPRAĞI ÖPTÜM</strong><br /> <br /> Türkiye'ye gelince ilk yaptığım şey toprağa sarılıp öpmek oldu. Mersin'e döndüğümde teslim oldum. Hiç çatışmaya katılmadığım, kimseyi öldürmediğim ve pişman olduğum için ceza almadım. Ancak denetimler hala devam ediyor. Bu ülkeyi bu hale sokan ne Kürtler ne de Türkler. Bizim adımıza karar veren güçlerin etkisindeyiz. Kardeşi kardeşe kırdırıyorlar. Benim dedelerim de Kurtuluş Savaşı'nda şehit oldu. Şimdi bu ayrılık niye?</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px"><strong>SON NEFES İÇİN SUYA ATLADIM</strong><br /> <br /> Bir gün röportaj için köye gittim. Irak'ta Süleymaniye Karakolu'na teslim oldum. Örgütten geldiler. Karakoldakiler onlara vermedi. Çıkabilmem için bir tanıdığın teslim alması gerekiyordu. Bir arkadaşım beni aldı. Irak'ta bir ailenin yanına yerleştirdi. 2 yıl orada yaşadım. Çalıştım. Formalite evlilik yaptım. Ama 6 ay dayanabildim. 12 yılın sonra ailemi aradım. Beni öldü zannediyorlarmış. Önce inanmadılar. Dedem almaya geldi fakat Irak'tan çıkışım zordu. Yakalanırsam bir ömür hücre cezası alacaktım. Kendimi Zap Suyu'na attım. 'Son bir nefesim dahi kalsa onu ailemin yanında vereceğim' diyerek suyu geçtim, ülkeme ulaştım.</p> <p style="line-height: 18px; margin-top: 0px; font-family: Verdana; font-size: 13px">(AKŞAM / Melis APAYDIN)</p> </span></span>